Loðmjöð

Loðmjöð birtist ekki á hefðbundinn hátt – hann rann fram eins og þoka yfir kalt mýrarland með sögur sem enginn man eftir að hafa sagt. Í honum býr undarlegt jafnvægi milli alvöru og fáránleika, þar sem hvert orð hangir á bláþræði milli visku og vitleysu. Skrif hans eru ekki beint sögur, heldur eitthvað óljósara – eins og minningar úr draumi sem hefur gleymt sjálfum sér. Hann skekkir tímann, vefur saman fornaldarhugmyndir við nútímann og býður lesandanum að villast þar á milli. Loðmjöð spyr ekki spurninga, hann opnar sprungur í veruleikanum og bíður fólki að detta niður í þær. Hann er ekki að leita að sannleikanum. Hann er að skoða hvar hann molnaði. Þetta er ekki höfundur sem situr með penna – þetta er miðill á milli þess sem var og þess sem aldrei varð. Hver saga hans er bæði spegill og skrumskæling – og kannski, djúpt undir yfirborðinu, hrekkur lítils háttar sannleikur við sér.